woensdag 17 september 2008

Eén van die dagen..

Er zijn zo van die dagen dat alles tegenzit en de wereld helemaal tegen jou is. Vandaag is/was er zo één...

Het begon al vanmorgen toen ik op dagje verlof nietsvermoedend op mijn gemakje in de keuken aan het ontbijten was toen ik plots iemand in de tuin zag lopen. Ik dacht eerst dat het bompa was die zijn prei kwam bewonderen maar het bleek onze weirdo buurman te zijn. Hoe diene bij god in onze tuin geraakt? En wat hij daar kwam doen? Joost mag het weten. Ik weet wel dat ik morgen nog voor een omheining ga kijken en hij moet dan eens durven reclameren daarover!! Creep!!!

De reden van mijn dagje verlof was het bezoek aan een dokter voor een second opinion. Ik sukkel nu al 8 maanden met "pubalgie", althans dat denk ik, want na vandaag twijfel ik aan alles. Wat het juist is, weet ik nog altijd niet. Ik heb in ieder geval al 8 maanden pijn en dat wordt zeer frustrerend. Ik heb er al emmers (zo lijkt het mij toch :-)) ontstekingsremmers genomen, kinesist bezocht, en vooral gerust en niets meer gesport. En wat zegt deze arts vandaag nu : HELEMAAL FOUT BEZIG!!! Ge had nooit mogen stoppen met sporten, ge moet net bewegen, wandelen, lopen, zwemmen en rekoefeningen doen... WAT?!?!? Ik had op een mirakel gerekend en mits paar keer teruggaan voor (homeopathische) inspuitingen (in de lies nota bene, wat absoluut geen aanrader is, auch!!!)dacht ik er vrij vlug vanaf te geraken. Helaas pindakaas, compleet het tegenovergestelde is waar. Ik zou er veel te laat mee zijn. En het valt nog maar af te wachte of het wel te genezen is. Revalidatie mogelijk van drie maanden, tot TWEE JAAR!!! Chance dat ik al neerlag, of ik was zeker en vast neergegaan! Slechts één positief punt, ik mag, nee, ik moet terug stilaan sporten, ook al zal het aanvankelijk pijn doen, op termijn is het (volgens deze arts toch) beter... Ik zal het maar zes maanden de kans geven zeker... ik heb ook weinig keuze natuurlijk...

En alsof dit slecht nieuws nog niet volstond... Ik kom thuis en vind eindelijk, na twee weken wachten, een brief in de bus van de kinesist. Ik had hem bij mijn laatste bezoek cash betaald en hij zou mijn briefje voor de mutualiteit nog opsturen. Wat blijkt nu wanneer ik envelop open?! U heb nog een openstaand saldo van... gelieve te betalen voor... pas dan stuur ik u briefje van mutualiteit op... Ik dacht dat ik gek werd!?!? Gelukkig heb ik een briefje waarop staat dat ik al betaald heb. Blijkbaar dus niet voor niets dat hij dat geschreven heeft. En net vandaag neemt hij telefoon niet op, ook toevallig hè. Nu, ik sta vandaag nogal "scherp" dus hij mag me vanavond aan zijn deur verwachten en ik ga niet naar huis voor ik mijn briefje heb!!! Argh!!!

1 opmerking:

lies zei

Ohoh! Heel herkenbaar, zo'n dagen. Een aantal dingen zullen snel opgelost zijn (de omheining en het briefje), maar die pijn die niet overgaat... hopelijk werkt het sporten! Maar als je dan toch weer gaat lopen, misschien kan je dan ook dwars door mechelen meedoen? ;-)